Op 8 mei, V-dag, de dag waarop de Duitsers zich overgaven en de geallieerden eindelijk hun longen vol zuurstof konden ademen. Ik dook in een doos vol herinneringen aan die donkere dagen. Wat ik vond? Nou, laten we zeggen dat het niet bepaald rozengeur en maneschijn was.
In die doos vond ik de duistere echo’s van een tijd waarin haat het rationele overschaduwde. Een eerste druk van ‘De moffenspiegel’, een helse cocktail van propaganda en walging. Pamfletten, schreeuwend om annexatie, om wraak, om iets wat achtergelaten was.
Ze zijn geen kunstwerken. Ze zijn geen verzamelobjecten. Het zijn donkere souvenirs van een tijd waarin de mens zijn meest duistere kant toonde. Maar ze zijn er nog, als herinneringen aan de dagen waarin we dachten dat we de wereld zouden veranderen. En wie weet, misschien kunnen ze ons helpen te onthouden dat we dat nog steeds kunnen.